بررسی تشخیص و درمان علل بی اختیاری ادرار با سونوگرافی
در ادامه این مطلب از سایت مرکز رادیولوژی سرو سونوگرافی پستان اصفهان تشخیص و درمان علل بی اختیاری ادرار با سونوگرافی را مورد بررسی قرار می دهیم. این سونوگرافی به منظور تشخیص میزان باقیمانده ادرار انجام میگردد و در ابتدا فرد برای تشخیص با مثانه پر سونوگرافی را انجام میدهد. سپس به منظور میزان باقیمانده ادرار مجدد سونوگرافی با مثانه خالی انجام میشود. پزشک مقداری ژل مخصوص را بر روی شکم شما آغشته میکند. بعد از انجام این کار با پروب دستگاه سونوگرافی نواحی مختلف را مورد بررسی قرار میدهد و تصویر درون بافتهای بدن شما بر روی مانیتور به نمایش در میآید.
عوارض سونوگرافی مثانه
سونوگرافی مثانه روش ایمن برای بررسی بیمار و دریافت تصاویر حیاتی بدون خطر ابتلا به اشعه است.
درمان بی اختیاری ادرار
شیوه عملکرد درمان دارویی عمدتاًٌ با کاهش انقباضات مثانه و در نتیجه کاهش فشار مثانه و در برخی داروها با افزایش قدرت عضلانی اسفنگتر مجرای ادراری است. اولین خط درمان دارویی، داروهای آنتی موسکارینی هستند که هم در درمان مثانه بیشفعال و هم بی اختیاری ادراری فوریتی مؤثر بودهاند. این داروها با بلوک گیرندهای موسکارینی در عضله دترسور مثانه باعث کاهش انقباض عضله دترسورو در نتیجه کاهش احساس فوریت ادرار و بی اختیاری فوریتی و کاهش تکرار ادرار میشوند. این داروها مانند اکسی بوتنین، تولترودین و سولیفناسین توسط پزشک تجویز میشوند. در صورت بهبود علائم، بیمار میتواند تا 6 ماه از دارو استفاده نماید و سپس تدریجاً کم کند.
دولوکستین:
تنها دارویی که مجوز (FDA) را جهت درمان دارویی بی اختیاری ادراری استرسی دارد و با افزایش قدرت اسفنگتر مجرای ادراری مانع از ریزش ادرار میشود.
استروژن:
مصرف خوراکی آن باعث تشدید بیاختیاری ادراری میشود؛ ولی مصرف کرم موضعی آن در خانمهای یائسه باعث کاهش عفونت ادراری و بهبود مخاط سیستم ادراری و کمک به کنترل ادرار میشود.
درمانهای جراحی بی اختیاری ادراری در زنان
نکته مهم قبل از انتخاب هرگونه عمل جراحی توسط پزشک، استفاده از ارزیابی دقیق قبل از عمل و انجام حتمی تست یورودینامیک (نوار مثانه) است. این تست جهت افتراق انواع بی اختیاری ادراری و انتخاب بهترین نوع عمل برای بیماران ضروری است و بدون انجام آن احتمال شکست جراحی بالا است. علاوه بر این جراح باید با معاینه دقیق، پرولاپس های لگنی را نیز بررسی کند. در صورتیکه علاوه بر بی اختیاری ادراری، افتادگی مثانه، رحم و یا رکتوم وجود داشته باشد، باید همراه با جراحی بی اختیاری ادراری، پرولاپس ها هم ترمیم گردند.
روشهای جراحی برای بی اختیاری ادراری عمدتاً سه دستهاند:
- الف– روشهای جراحی شکمی مانند روش برچ که هم بهصورت باز و هم لاپاراسکوپیک انجام میشود. این روش جزو جراحی های شکمی است و سالها شیوه اصلی برای درمان بی اختیاری ادراری بود ه است. در این جراحی بخشهای طرفی و قدامی واژن با نخهای غیرقابل جذب به لیگمان کوپر فیکس میشوند. این عمل هم بهصورت باز و هم لاپاراسکوپیک انجام میگردد.
- ب– روشهای جراحی از طرق واژن مانند اسلینگ مجرای میانی با مش، اسلینگ با فاشیای عضله زکتوس
روش اسلینگ با فاشیای خود بیمار
در این شیوه معمولاً از فاشیای رکتوس یا فاشیالاتای بیمار استفاده میشود. نواری به عرض 2-1 سانت به طول مناسب برداشته و زیر گردن مثانه گذاشته میشود.
روش اسلینگ مجرای میانی مجرای با مش
در این شیوه یک عدد مش پلی پروپیلین با عرض 2-1 سانت زیر قسمت میانی مجرا گذاشته میشود و با ابزار مخصوص دو طرف مش یا از سوراخ های ابتوراتور دو طرف خارج میشود یا از پشت استخوان عانه عبور میکنند. در حال حاضر این شیوه یکی از شایعترین روشهای جراحی بی اختیاری ادراری استرسی است. موفقیت درمان با این روش 90 -75 درصد بوده و عوارض آن کمتر از روش برچ است.
- ج- روشهای آندوسکوپی که تزریق مواد حجم دهنده از طریق آندوسکوپی در گردن مثانه انجام میشود. در این شیوه که با مواد مختلفی مثل چربی، کلاژن و حتی سلولهای بنیادی انجامشده، با اثر کوتاهمدت و اثربخشی کمی همراه بوده است.
به طور خلاصه در حال حاضر روش اسلینگ با فاشیای رکتوس و روش اسلینگ مجرای میانی با مش پلی پروپیلن یا همان MUS روش های پیشنهادی اول جهت درمان جراحی بی اختیاری ادراری استرسی میباشند.